Að halda sér á tánum

Er vont fyrir langhlaupara. Þeir vilja halda sér á hælunum sem mest, þar sem það að hlaupa á tánum er mun erfiðara fyrir stoðkerfið, svo sem hásin og kálfa, og krefst meiri orku en hitt, og slíkt er dýrt í langhlaupum. Í spretthlaupum gildir hins vegar að halda sér á tánum, þar sem þá þarf að nýta alla vöðva líkamans sem mögulega geta stuðlað að auknum hraða.

Nú eru hlaup nokkuð góð líking fyrir lífið almennt séð. Sá nýlega á dagatali frá Glitni (sjálfsagt að undirlagi forstjórans sem er orðinn hlaupafíkill virðist vera) þá samlíkingu að lífið væri eins og langhlaup. Ég er nokkuð sammála því, enda langhlaupari í dvala sjálfur. Hins vegar vilja leynast spretthlaup innan um. Að skipta um húsnæði, að eignast barn, að missa vinnuna, os.frv. veldur því yfirleitt að menn taka á sprett, leita nýrra möguleika, og enda á nýjum stað í lífinu. Þá tekur yfirleitt við skokkhraðinn aftur. Og þeir sem geta ekki skokkað, þeir ganga. Og þeir sem geta ekki gengið, nú þeir standa í stað.

Í bókinni "Leading Change" sem ég hef minnst á áður, er talað um hversu mikil áhrif stöðugur vöxtur hefur á lífsleiðinni. Dæmi er tekið af tveim manneskjum, önnur sem vex í "getu" um 1% ári, og hin sem vex um 6% á ári. Munurinn er kannski sá að fyrri manneskjan finnur sér stöðuga vinnu hjá traustu fyrirtæki, er bara nokkuð hamingjusöm, og hefur enga ástæðu til að ýta sér áfram. Eða, hefur meiri áhyggjur af því að halda sinni stöðugu vinnu frekar en að þróa sig sem persónu og vinnukraft.

Hin manneskjan stofnar kannski fyrirtæki, það fer á hausinn, fer að vinna hjá frumkvöðlafyrirtæki, fer í frekara framhaldsnám, fer að vinna hjá öðru fyrirtæki, það fer á hausinn, fer að vinna hjá öðru fyrirtæki, og er stöðugt að leita nýrra til að gera hlutina betur og hraðar, vegna þess að í þessu umhverfi er það einfaldlega nauðsynlegt.

Ef þessi munur helst í 30 ár, þá er orðinn margfaldur munur á getu þessara tveggja einstaklinga. Nánar tiltekið u.þ.b. 400%. Að sjálfsögðu er það huglægt hvað er vöxtur, í þessu samhengi er verið að beina sjónum að getu fólks til að reka/stjórna/leiða fyrirtæki. Í þessu samhengi, þá ætti að vera ljóst það það er gríðarlega mikilvægt að geta skokkað frekar en gengið. Og því hraðar sem menn skokka, því lengra komast menn á lífsleiðinni. Spretthlauparar eiga engan séns í langhlaupara ef þeir þurfa að ganga eða jafnvel stoppa á milli spretta.

Nú, boðskapurinn er sá að það skiptir ekki öllu máli hvar þú byrjar. Það sem skiptir meira máli á heilli æfi, er hversu hratt þú skokkar.

  

20	100	100
21	101	106
22	102	112
23	103	119
24	104	126
25	105	134
26	106	142
27	107	150
28	108	159
29	109	169
30	110	179
31	112	190
32	113	201
33	114	213
34	115	226
35	116	240
36	117	254
37	118	269
38	120	285
39	121	303
40	122	321
41	123	340
42	124	360
43	126	382
44	127	405
45	128	429
46	130	455
47	131	482
48	132	511
49	133	542
50	135	574

 

Athugasemdir

[Birgir Þór Bragason, 16.4.2007 kl. 08:10]

Að reikna rétt :) prósent á ári koma líka ofan á vöxt ársins. Sex prósent á ári koma þá ofan á sex prósentin sem bættust við árið á undan. Vaxtavextir held ég að það heiti.

[Birgir Þór Bragason, 16.4.2007 kl. 08:14]

hehe úpssssssssssssssssssssssssssss

afsakið ég las ekki tölurnar nógu langt :):)